Denizlikle ilgisi olmamasına rağmen Türkiye’nin ilk amatör dünya turunu gerçekleştiren ünlü seyyah Sadun Boro’dan etkilenerek teknesiyle büyük bir maceraya atılan Sakaryalı Cengiz Arslanoğlu, okyanusun ortasında ölüm kalım savaşı verdi.

Filmleri aratmayan olayı Sözcü TV’de Arena programında aktaran Uğur Dündar’ın aktardıklarına göre, Sakarya Karasu’da yaşayan Arslanoğlu, 8 metre 90 santimlik küçük teknesiyle buradan yola çıkarak önce Atlas Okyanusu’na ulaştı.

Karayipler’e yaklaşırken çıkan büyük bir fırtına sonucu teknesinin direği kırıldı. Arslanoğlu, teknede bulunan bir sörf tahtasından yaptığı küçük yelkenle tam 30 gün boyunca sürüklenerek Barbados Adası’na ulaşmayı başardı.

Barbados’tan sonra Panama Kanalı’nı geçen Arslanoğlu, Pasifik Okyanusu’na ulaştığında bir takımadada mola vererek teknesinin bakım-onarım işini yaptı, fırtına sezonunun geçmesini bekledi.

Ve 18-19 Mayıs günü, Bora Bora Adası’ndan tekrar yelken açtı. Fakat inanılmaz bir fırtınaya yakalandı ama SOS vermek zorunda kaldı. Üç saat ötedeki Tahiti Adası’ndan sahil güvenlik helikopteri geldi ve onu ipe bağlayarak kurtardı.

YAŞADIKLARINI ANLATTI

Arena’ya bağlanan Arslanoğlu, şunları söyledi:

“Bora Bora’dan çıktım; 3-4 gün sonra Cook Adaları’na yaklaşırken, yaklaşık 200 mil kalmıştı. Hava çok bozuldu; özellikle geceleri rüzgar 30, 35 hatta 40 knot’a kadar çıkıyor. Dalgalar 2-3 metre.

Üç yıl önce bırakmak istedim ama büyük bir hayalim vardı: Karasu’ya getirmek. İnat ettim, yamaya yamaya, ekleyerek, telleri toparlayarak yola devam ettim. Daha önce Pasifik’te bir gemiyle çarpışmıştım, büyük hasar görmüştüm. Bu fırtınada da önce tekne su almaya başladı, su pompası da bozulmuş. 

Geceydi ve “Sabah hallederim” diye düşünüyordum ki birden tel koptu. Ön yelkeni kapatmak istedim, kapatamadım. Rüzgar uçuruyordu tekneyi. Sonra tel kopunca direk dipten oynamaya başladı. Motor da çalışmıyor o an. En sonunda SOS verdim. 2-3 saat sonra helikopter geldi.

İçinden biri sarktı, bana işaret etti. Beni suya atlamam için uyardılar. Sadece pasaportumu ve iki cep telefonumu yanıma aldım. 

Suda, dalgaların arasında atlarken tekneye bir ip bağladım. Ama tekne yelken açık, rüzgarda gidiyor. Tekne beni çekiyor. Halatla bağlandım, bir yandan da su yutuyorum. Az kalsın boğuluyordum. O sırada beni yukarı çektiler.

Suyu verdiler, kendime geldim. Sonra Tahiti’ye doğru giderken Moria Adası’nda bir katamaran daha yardım istedi. Onu da havadan izledim, oradan da iki kişiyi aldılar.

Tahiti’ye indik, ambulans, hastane derken… Ayağım çıplak, üstüm başım sırılsıklam. Bir şort, bir tişörtle kaldım ortada. İki telefon ve pasaport… Telefonlar çalışmıyor, pasaport da ıslanmış.

Polise gittim, kimse ilgilenmedi. Daha önce burada kalmıştım, teknemi yaparken tanıştığım bir arkadaşım vardı: Nero. Allah razı olsun, yardım etti, evine aldı beni. İki gündür onun evindeyim. Şimdi otele geçiyorum, vize bekliyorum, bilet alıp Türkiye’ye döneceğim.

Tek hayalim bu tekneyi Karasu’ya getirip müze yapmaktı. Tekne batmadı ama üstü açık, yağmurda su alabilir, batabilir. Şu an başıboş okyanusta gidiyor. Onu bulan için büyük bir ganimet.

Deniz Ana bana çok verdi. Ben de şimdi onu Deniz Ana’ya bıraktım. O, başkalarına verecek.
Eğer sadece kırılan direği, gövdesi bile bulunsa, onu Türkiye’ye getirip Karasu’da müze yapmayı düşünüyorum.”